60 jaar dienst
De kleurrijke vlaggen achter de hoofdtafel van het 31e World Diamond Congress in New York, oktober 2004, geven het wereldwijde bereik van de World Federation of Diamond Bourses aan.
Van links; Seymour Rosenthal, WFDB Honorary Life President; Eli Izhakoff, WFDB Honorary Life President; Michael Vaughan, secretaris-generaal van de WFDB; Shmuel Schnitzer, WFDB-voorzitter; Ernest Blom WFDB Vice-President; en Dieter Hahn, penningmeester van de WFDB.
Een regel in Europa die niet alleen een voorbeeld is van de menselijke geest in een tijd van verhalen, wordt verteld over een daad van stil verzet tijdens de donkere dagen van het verschrikkelijke lijden van de nazi’s, maar ook over de speciale band die bestaat tussen diamantairs en de essentie van de diamant uitwisseling.
Kort nadat Hitlers legers Nederland en België waren binnengevallen, richtten ze een Diamond Control Office op met vestigingen in Amsterdam en Antwerpen, met als uiteindelijk doel het in bezit nemen van de diamanten van de stad.
industrieën ten behoeve van het Derde Rijk. Er werden periodieke razzia’s uitgevoerd in de twee diamantcentra, waarbij diamantairs het slachtoffer werden en gedeporteerd werden en hun koopwaar in beslag werd genomen.
Het was tijdens een van deze razzia’s op de nog bestaande diamantbeurs in Amsterdam, de Vereeniging Beurs voor Diamanthandel, dat, toen de Duitse troepen bij de ingang van de beurs arriveerden, een ober snel koffie rondgaf aan de leden die in de kantine zaten. Ze lieten allemaal hun stenen in de donkere vloeistof vallen en de ober pakte de kopjes. Later, toen de soldaten vertrokken, kwam de kelner terug met het dienblad met kopjes en haalden de diamantairs hun stenen op.
Tragisch genoeg hebben maar weinig van de diamantairs die die dag aanwezig waren de oorlog overleefd, maar de diamantbeurs wel. Het werd onderdeel van een wedergeboorte die resulteerde in de oprichting van een internationale vereniging van diamantbeurzen van over de hele wereld, de World Federation of Diamond Bourses genaamd, die vandaag de dag de grootste en meest invloedrijke representatieve organisatie is die vandaag de dag actief is in de wereld. Gemaakt in 1947, viert het zijn 60e verjaardag in de Vereeniging Beurs voor Diamanthandel in Amsterdam, 24-26 juni 2007
Hoewel de WFDB vandaag de dag een sterke en bloeiende internationale organisatie is die via haar 26 beursleden vele duizenden diamantairs over de hele wereld vertegenwoordigt, blijkt uit een blik op haar geschiedenis dat het opzetten van zo’n organisatie geen gemakkelijke taak was.
De ontwikkeling van de WFDB in de 60 jaar van haar bestaan is opmerkelijk. Opgericht in de nasleep van de Tweede Wereldoorlog, met Europa nog steeds in puin en worstelend met kolossale schade aan de infrastructuur en de uiteengevallen economieën, hadden weinigen toen kunnen geloven dat de federatie zou groeien tot haar huidige omvang.
Het laatste lid dat zich in 2006 aansloot bij Net Body, was de Moskouse Diamantbeurs en haar ambitieuze plannen om een diamant- en juwelenbeurs te bouwen in de nieuwste Russische hoofdstad vormen een buitengewoon contrast met de toestand van de diamantindustrie in 1947. De Russische beurs die toetreedt tot de modeveteraan Diamond Chamber of
Rusland plant een ultramoderne structuur met ruimte voor honderden bedrijven met de meest geavanceerde beveiligingssystemen voor vele tientallen miljoenen dollars.
De vergelijking met de toestand van de wereld in 1947, inclusief de diamantindustrie, kan nauwelijks scherper zijn.
Toen voerde Groot-Brittannië de strengste bezuinigingsmaatregelen in die het ooit had gekend, en de rantsoenen zouden nog enkele jaren van kracht blijven. Ondertussen, op het vasteland van Europa, trok alleen de vooruitziende blik van de Amerikaanse regering bij de uitvoering van het Marshallplan die landen uit de oorlogsruïnes en hielpen ze hun economieën opnieuw op te bouwen. En er was zowel politieke onrust als economische moeilijkheden. Interessant is dat Groot-Brittannië met enorme problemen werd geconfronteerd in twee landen die sindsdien diamanten grootmachten zijn geworden – India en Israël – of Palestina zoals het toen heette. India kreeg zijn onafhankelijkheid in 1947, terwijl Israël in 1948 volgde.
De eerste poging om de diamanthandel te organiseren kwam in de jaren 1870 met de vloed van diamanten die vanuit Zuid-Afrika naar Europa kwamen toen de diamantboom van dat land op gang kwam. Amsterdam en Antwerpen waren de adressen voor de diamanten van het zuidelijk halfrond. De handel was chaotisch geworden, met dealers die elkaar probeerden te ondermijnen. Het ontbreken van een brancheorganisatie betekende dat er geen regels waren voor ethisch handelen.
De enorme omvang van de diamanthandel betekende dat er niet genoeg kantoorruimte was om de handel te organiseren, en dus begonnen diamantairs elkaar te ontmoeten in plaatselijke cafés. Ooggetuigenverslagen uit die tijd spreken over diamanttransacties die werden uitgevoerd in slecht verlichte cafés te midden van grote verwarring van stemmen en drukke omstandigheden. Zonder regelgeving, slechte lichtomstandigheden en geen gecertificeerde weegschalen en gewichten, was het resultaat vaak ruzie en gekibbel tussen handelaren.
Uiteindelijk was het resultaat de oprichting van de Amsterdamse Centrale Diamant Handelsbond in 1881, de eerste diamantclub die formele regels vaststelde en beschikte over een weegstation en een ruime en goed verlichte handelsvloer. Bovendien, en wat zeker een teken is van de verfijning en het toekomstgerichte karakter van de leden, werkten ze ook aan de oprichting van een speciale diamantbank om het unieke karakter van de diamanthandel te accommoderen. Binnen slechts vijf jaar had de beurs 750 leden en het handelsgebied was, ironisch genoeg, bijna net zo druk geworden als de cafés waar de leden eerder hun handel hadden uitgeoefend. De Handelsbond was zo’n succes dat er al snel andere clubs in de stad verrezen. Dit waren onder meer de Vereeniging Beurs voor Diamanthandel, die nog steeds de Amsterdamse handel bedient, de Diamantbeurs, de Golconda Club voor makelaars en de Kohinoor Club.
De eerste poging om een internationale diamantorganisatie op te richten kwam in 1907. Met de ontwikkeling van de diamantindustrie en -handel in het midden van de late 19e eeuw ontstonden diamantclubs en -beurzen, vooral in Amsterdam en Antwerpen. In Antwerpen werd de Diamant Club Van Antwerpen opgericht in 1886, en werd opgericht in 1903 toen haar leden de Diamantclub van Antwerpen vormden. Toen, in 1904, richtte een groep makelaars en kleinere handelaren die niet aan de toelatingseisen van de Diamantclub konden voldoen, de Beurs voor Diamanthandel op. Ondertussen werden in de beginjaren van de eeuw ook het Syndicat Professional de Paris en de Diamant-Klub Wenen opgericht.
In het begin van de 20e eeuw was er dus duidelijk behoefte aan een internationaal orgaan en in 1907 werd de Internationale Federatie van Diamantbeurzen (IFDB) opgericht met de volgende leden: Diamantclub Van Antwerpen N.V.; Beurs voor Diamanthandel N.V., Antwerpen; Beurs Voor Den Diamanthandel, Amsterdam; Syndicaat Professional De Paris; en Diamant-Klub, Wenen. Het kwam jaarlijks bijeen, totdat het uitbreken van de Eerste Wereldoorlog in 1914 een einde maakte aan de diamanthandel in heel Europa.
Er zijn weinig officiële documenten over de werking van de IFDB, maar men gelooft dat deze zich voornamelijk bezighield met de kwestie van veilige handel voor beursleden. De congressen waren kort en bestonden voornamelijk uit uitingen van goede wil en de bespreking van bepaalde kwesties en grieven. Pas in 1928 werd de Internationale Federatie opnieuw opgericht, met dezelfde lidorganisaties als in 1914, met uitzondering van de Diamant-Klub, Wenen. Hun verschillende rechtssystemen dwongen de diamanthandel om zijn eigen juridische code aan te nemen. Aan de andere kant van de Atlantische Oceaan nam de Amerikaanse diamantindustrie een vlucht in de jaren 1920 en kwam op stoom in de jaren 1930, met de oprichting van de New York Diamond Dealers Club in 1931. Hoewel de Tweede Wereldoorlog de handel ontwrichtte, werd de wereldwijde diamantindustrie tegen het einde van de jaren veertig opnieuw -opkomend. In Israël werden de fundamenten gelegd voor de oprichting van wat een belangrijk diamantcentrum zou worden, terwijl ook Zuid-Afrika en India hun handel begonnen uit te breiden. Goedkope en hoogopgeleide Indiërs konden wat De Beers eerder classificeerde als industriële edelstenen, omzetten in diamanten voor sieraden, waarbij stenen tot 200 per karaat werden gepolijst.
Deze nieuwe diamantkaart betekende dat reorganisatie onvermijdelijk was en in 1947 werd de Wereldfederatie van diamantbeurzen geboren. Een van de belangrijkste stimulansen voor de oprichting van de WFDB kwam uit Amerika, waar leiders van de industrie het zagen als een manier om een lichaam op te richten dat met één stem zou spreken in onderhandelingen met De Beers en andere belangrijke spelers in de diamantindustrie. Sinds het einde van de Tweede Wereldoorlog in 1945 had het diamantbedrijf zijn toewijzingen aan Amerikaanse zichthouders verminderd en de goederen naar Antwerpen gestuurd. Toen leiders van de Amerikaanse industrie een beroep deden op De Beers om de toewijzing opnieuw in te stellen, kregen ze te horen dat er niets te missen was.
De Amerikaanse diamantairs werden geholpen door Adolph Rotti die voorzitter was van de Belgische Federatie van Diamantbeurzen. Rotti geloofde in het verzoenen van verschillen en in het verbeteren van persoonlijke relaties als een manier om ruzies op te lossen. Inderdaad, de invloedrijke Rotti bekleedde de functie van WFDB-president bijna twee decennia van de late jaren 1940 tot 1965.
De nieuw gevormde WFDB kwam op 5 juli 1947 bijeen in de Antwerpse Diamantclub. In schril contrast met de grootse evenementen die het World Diamond Congress van vandaag is geworden, werd die eerste bijeenkomst bijgewoond door alleen de Antwerpsche Diamantkring CVBA, de Beurs Voor Diamanthandel CVBA, de Diamantclub Van Antwerpen CVBA, de Vrije Diamanthandel NV, de Diamond Dealers Club, Inc., New York, de Diamond Trade and Precious Stone Association of America, Inc. (destijds het Diamond Center genoemd), New York, The London Diamond Club Ltd., en de Vereniging Beurs Voor Den Diamanthandel, Amsterdam.
De eerste voorzitter van de WFDB, Joseph Lens uit Antwerpen, verzocht de afgevaardigden in stilte te staan ter nagedachtenis aan onze collega’s die tijdens de oorlog zijn gesneuveld. De vergadering ging toen over het eerste punt op de agenda, namelijk de goedkeuring van toelating tot het orgaan van de toenmalige Diamond Club van Palestina. Interessant is dat de kwestie van de toewijzing van ruwe diamant aan diamantcentra buiten Antwerpen, de kwestie die ervoor zorgde dat de Amerikaanse industrie aandrong op de oprichting van de WFDB, niet aan de orde werd gesteld.
De rest van de driedaagse bijeenkomst waren de afgevaardigden bezig met het herschrijven en aanpassen van de regels en statuten van de vorige Wereldfederatie aan de nieuwe organisatie. Inderdaad, wetgevingskwesties vormen nog steeds het grootste deel van de tijd op WFDB-vergaderingen. Het probleem van het gladstrijken van de wetgevende verschillen tussen de WFDB en haar individuele beursleden is een kwestie die vandaag de dag nog steeds leeft. In een notendop: elke beurs behoudt zijn autonomie in interne aangelegenheden, terwijl de WFDB probeert de regels waaronder ze opereren te standaardiseren.
Hoewel het tegenwoordig misschien ongebruikelijk klinkt, was de belangrijkste kwestie ten tijde van de oprichting van de WFDB in 1947 het omgaan met valutaproblemen. Het Britse pond en de Europese valuta waren in vrije val toen hun regeringen na de oorlog voor de immense taak stonden van wederopbouw. Omdat deze regeringen hun valuta formeel niet wilden devalueren vanwege de mogelijke politieke implicaties, werden diamanten gebruikt om de verschillen tussen wisselkoersen glad te strijken.
Diamanten werden naar de Verenigde Staten gesmokkeld en verkocht als een middel voor buitenlandse dealers om de zeer gewaardeerde Amerikaanse valuta te verkrijgen. Het valutaprobleem verdween eind 1949 toen de Britse regering boog voor het onvermijdelijke en het pond devalueerde van $ 4,02 naar $ 2,80. Als gevolg hiervan volgden andere Europese valuta’s snel.
Smokkel was in die tijd wijdverbreid, met een bijdragende factor als een heffing van 10 procent die door de Amerikaanse autoriteiten werd geheven op alle legale import van diamant. Smokkel bleef een aantal jaren een probleem voor de WFDB, want het werd stilzwijgend aanvaard door veel dealers, die het zagen als een middel om het effect van De Beers’ neiging om Antwerpen te bevoordelen in termen van bevoorrading te compenseren. De WFDB ondervond grote moeilijkheden bij de behandeling van de kwestie.
In een toespraak tot het congres van de WFDB Algemene Vergadering 1950, zei Rotti dat de federatie “niet bij machte was om in te grijpen omdat dergelijke beslissingen door regeringen worden genomen”.
Over het algemeen waren de jaren vijftig jaren van expansie en welvaart voor de diamantindustrie en de WFDB. Nieuwe leden waren de Israel Diamond Exchange, Ltd. (voorheen bekend als de Palestine Diamond Exchange, Ltd.) en de London Diamond Bourse in 1948. Twee jaar later werd de Diamond Club of South Africa, Johannesburg, lid, gevolgd in 1954 door de Diamant-Klub Wien, de Borsa Diamanti D’Italia, Milaan en het Centre Francais des Pierres
Precieuses et Bourse Des Diamantaires de Paris (tot 1978 bekend als de Societe Anonyme de La Perle et des Pierres Precieuses).
Deze groei leidde tot een ander probleem dat in de jaren vijftig veel klachten veroorzaakte: leden van kleinere beurzen klaagden dat ze geen toegang hadden tot de grotere beurzen in Israël, Antwerpen en de Verenigde Staten, ondanks dat ze volwaardig lid waren van de WFDB. De grotere beurzen antwoordden dat ze hogere overheadkosten hadden omdat ze grote operaties in stand hielden en niet alleen kleine handelshallen, terwijl ze ook een veel betere toegang tot de belangrijkste diamantmarkten boden. De contributie op de kleinere beurzen was bijvoorbeeld ongeveer een derde van die op de grote beurzen. Sinds het midden van de jaren vijftig wordt op bijna elk congres een voorstel gedaan voor een WFDB-kaart die gratis toegang geeft tot alle beurzen. In de jaren vijftig werden ook de eerste congressen buiten Europa gehouden. Bovendien was het congres van 1956 de laatste jaarlijkse bijeenkomst en sindsdien worden er om de twee jaar congressen gehouden.
Het eerste niet-Europese congres werd gehouden in Israël, maar werd bijna afgelast vanwege de Suez-crisis. Het was ook het eerste congres waar de organisatoren van de bijeenkomst een onvergetelijke gebeurtenis maakten. In beide opzichten vertoont het congres van 1956 opvallende overeenkomsten met het 32e Werelddiamantcongres dat precies een halve eeuw later in Tel Aviv werd gehouden en dat alom geprezen werd voor de organisatoren en dat slechts twee weken voor het uitbreken van de oorlog met Hezbollah-troepen in de noorden van het land en Zuid-Libanon. Onnodig te zeggen dat dit niet het enige geval was waarin de geschiedenis zich herhaalde. Het is onvermijdelijk dat de diamantindustrie, net als andere bedrijven, cyclisch is. Trends, zowel positief als negatief, herhalen zich.
Ondertussen zagen de jaren zestig de omzet voor de wereldwijde diamanthandel toenemen, waarbij de verkoop in de Verenigde Staten goed was voor 75 procent van de wereldwijde verkoop. Bovendien hief de Japanse regering in 1960 een verbod van 15 jaar op de verkoop van diamanten en gouden juwelen op. Deze stap opende Japan, dat tegenwoordig de op één na grootste diamantjuwelenmarkt ter wereld is.
Dit was ook het decennium waarin India zijn ontwikkeling als een wereldwijd belangrijk centrum echt begon met de opening van polijstbedrijven die kleine goederen, waarvan eerder werd gedacht dat ze onbruikbaar waren, in kleine edelstenen veranderden.
Uniforme diamantkwaliteiten was een ander probleem dat in de jaren zestig herhaaldelijk naar voren kwam nadat de Amerikaanse Federal Trade Commission in 1957 een reeks richtlijnen voor de juwelenindustrie had uitgevaardigd, die algemene handelstermen als “blue white perfect” verbood. Het stelde ook strengere handelsgebruiksbeperkingen op andere diamantvoorwaarden. Afgezien van deze kwesties, weerspiegelden WFDB-bijeenkomsten echter de welvaart van de tijd, volgens opmerkingen van congresgangers. Het lijkt erop dat de leden zich voornamelijk bezighielden met relatief kleine wettelijke details en sociale evenementen.
Meanwhile, Adolph Rotti retired after 18 years as WFDB chairman shortly after the 1966 congress in Milan. The incoming president Jack Sigman from New York recommended that Rotti be awarded the title of Honorary Life President. Alas, Rotti was not able to enjoy the honor for long since he died in December 1966. No other WFDB head has held the position as long as he did.
As the 1960s gave way to a new decade, the 1970s also saw strong trading levels and increasing prices. So keen were diamond firms to receive sights from De Beers that there were then 350 sightholders, more than three times the number of today. And all that despite the high inflation of the decade, and the rises in oil and gold prices which led to economic problems throughout the West. Many sightholders made a comfortable living simply from sitting on and re-selling boxes,
with some sight boxes fetching premiums as high as 100 percent.
The 1970s also brought new members to the WFDB: the bourse in Idar Oberstein; a bourse that did not last long in Frankfurt; and the New Israel Diamond Club for Commerce in Diamonds. Both of them joined the WFDB in 1975.
The late 1960s and early 1970s was also the time that Israel’s Moshe Schnitzer secured his first term as WFDB president. Schnitzer is widely regarded as being a positive and strong force for change in the industry, so much so that he was awarded a Lifetime Achievement Award at the 1992 Presidents’ Meeting.
Een hoofddoel van zijn voorzitterschap van 1968-1972 was het onderhouden van sterkere relaties tussen de afzonderlijke centra en de uitbreiding van het lidmaatschap van de WFDB. Onder de nieuwe WFDB-leden tijdens de twee voorzitterschappen van Schnitzer (hij werd opnieuw tot president gekozen en diende van 1978 tot 1982) waren Singapore, Duitsland en Japan. De achting die Schnitzer kreeg en het belang dat WFDB-leden hechtten aan het veiligstellen van zijn herverkiezing tegen het einde van het decennium, blijkt uit het feit dat het reglement van de instantie moest worden gewijzigd om Schnitzer te kunnen herverkozen.
Aan de goede tijden van de jaren zeventig kwam echter snel een einde met het begin van de jaren tachtig. Niets was meer een weerspiegeling van de plechtigheid van het nieuwe decennium dan het World Diamond Congress in Antwerpen in 1984, waar afgevaardigden werd gevraagd een moment stilte te houden voor diamantairs die tussen 1980 en 1984 failliet waren gegaan. Inderdaad, de ernst van het evenement wordt gezien doordat het voor het eerst sinds 1947 was dat het congres in stilte stond. Bij die gelegenheid was het ter nagedachtenis aan collega’s die tijdens de Tweede Wereldoorlog waren omgekomen.
In de eerste vier jaar van de jaren tachtig gingen honderden diamantbedrijven in alle industriecentra failliet, terwijl vele anderen schulden afbetaalden en hun deuren sloten. Geschat wordt dat banken over de hele wereld in 1984 400 miljoen dollar verloren aan faillissementen van diamantbedrijven. Waar er in 1980 320 zichthouders waren, waren er in 1984 slechts 220.
De crash van de jaren tachtig zou deels het gevolg zijn van speculatie, de prijsstijgingen tot boven redelijke niveaus door De Beers en het verstrekken van gemakkelijke kredieten door de banken. De schulden van de industrie bedroegen in 1980 $ 4 miljard. Op het WFDB-congres van dat jaar in Johannesburg waarschuwde Moshe Schnitzer de afgevaardigden dat speculatie een “krachtige tijdbom was die niet alleen de betrokkenen zou ruïneren, maar ook zware schade zou toebrengen aan de handel.” Maar nu blijkt dat de enorme problemen aan het begin van de jaren tachtig ook te wijten waren aan het feit dat de traditionele manier van zakendoen aan het veranderen was. Prijsconcurrentie, stijgende rentetarieven en de vraag naar snellere bezorgdiensten speelden allemaal afzonderlijk. Tegen 1982 waren de prijzen van gepolijste producten met 10-15 procent gedaald en De Beers stond eindelijk toe dat zichthouders bezienswaardigheden weigeren.
Ironisch genoeg is de detailhandelsverkoop van diamanten juwelen in de Verenigde Staten, ondanks de moeilijke omstandigheden van het begin van de jaren tachtig, in het decennium elk jaar gestegen, zelfs tijdens de slechtste jaren. Dit was te wijten aan het verschil in het type diamant dat werd verhandeld. Vóór de jaren tachtig weigerden juweliers in de detailhandel diamanten goedkoop te verkopen, uit angst dat het product als goedkoop en niet hoog gewaardeerd zou worden beschouwd. Met het begin van het nieuwe decennium brachten massa-merchandisers echter een nieuwe filosofie naar voren dat diamanten niet anders waren dan kleding, tv’s of schoenen. Ze ontdekten dat ze zelfs met stenen van lage kwaliteit een goede winst konden maken.
In de jaren tachtig werd de welkomstmat uitgerold voor een groot aantal nieuwe leden: de Diamond Exchange of Singapore (voorheen de Diamond Importers’ Association of Singapore); de Israel Precious Stones and Diamonds Exchange Ltd.; de Diamond Club West Coast, Inc., Californië; en de Hong Kong Diamond Bourse Ltd.
Ondertussen brachten de jaren negentig ook moeilijkheden voor de diamanthandel. Tijdens de Golfoorlog van 1991 kwam de Israëlische handel bijna een maand tot stilstand toen Irak raketten op het land afvuurde. De WFDB heeft tijdens de oorlog laten zien dat het echt één grote familie is met wereldwijde steun voor Israël, ondanks het feit dat de centra op alle andere momenten concurrenten zijn. Inderdaad, veel Israëlische diamantairs spreken nog steeds liefdevol en met veel gevoel over de steun die ze in die moeilijke periode hebben gekregen.
Later in 1991 kwam de mislukte poging tot staatsgreep in de Sovjet-Unie die leidde tot de ineenstorting van de supermacht. Maar door de opkomst van de Russische Federatie werd Rusland een onafhankelijke macht in de diamantindustrie. De eerste diamantbeurs van Rusland, de Diamantkamer van Rusland, werd opgericht in 1996. Vier jaar later werd het als volwaardig WFDB-lid aanvaard. In 1993 werden de Diamond Dealers Club van Florida Inc. en de Tokyo Diamond Exchange als lid aanvaard. Op het congres van 1996 aanvaardde de WFDB het ontslag van het Centre Francais des Pierres Precieuses, Parijs; de fusie bekrachtigd van de London Diamond Bourse en de London Diamond Club Ltd in de London Diamond Bourse and Club; en accepteerde de Bangkok Diamonds and Precious Stones Exchange als lid.
Ondertussen accepteerde de WFDB op het congres van 1998 de Diamond Merchants Association of Southern Africa als lid. De Diamant Club van Zuid-Afrika en de Diamond Merchants Association of Southern Africa zijn in februari 2003 gefuseerd en staan nu bekend als de Diamond Dealers Club of South Africa.
Later in het decennium kwam de schok van de economische crisis in Zuidoost-Azië, die de diamant- en edelsteenhandel op zijn kop zette. Met de scherpe daling van het opkopen van veel valuta’s, kelderde de vraag naar edelstenen en sieraden. Het was tegen het einde van de jaren negentig dat de kwestie van conflictdiamant de kop opstak toen brute burgeroorlogen woedden in West-Afrika, vooral in landen als Sirra Leone. Als reactie op de kwestie, die breed uitgemeten werd in de wereldwijde media, heeft de WFDB de Werelddiamant opgericht met als uitdrukkelijk doel de uitroeiing van de conflictdiamanthandel. Het belangrijkste element was natuurlijk de oprichting van de Kimberley Precess in het vroege verleden van de nieuwe eeuw.
In het nieuwe millennium werd het Supplier of Choice-programma van De Beers geïntroduceerd, omdat de wereldwijde mijnbouwgigant zijn kapitaal beter wilde benutten en de verkoop van juwelen wilde uitbreiden. De verhuizing betekende dat De Beers niet langer zou optreden als de beschermheilige van de prijzen met zijn voorraad.
Het betekende ook dat zichthouders zich aan een geheel nieuwe reeks regels moesten houden. In het bijzonder zouden ze niet langer louter kopers, verkopers en fabrikanten van diamanten kunnen zijn. In plaats daarvan kunnen ze synthetische diamanten van edelsteenkwaliteit hebben ontwikkeld. De WFDB stelde strikte normen voor openbaarmaking in voor alle diamantbehandelingen en legde tegelijkertijd strenge straffen op voor beursleden die handelden in behandelde goederen zonder openbaarmaking. Op haar congres in New York in 2004 riep de Algemene Vergadering van de WFDB “alle handelslaboratoria op om een formaat voor dergelijke certificaten in te voeren waarin het feit dat de diamant HPHT-behandeld is op het eerste gezicht ondubbelzinnig en duidelijk duidelijk zal zijn.”
Synthetische diamanten vormden een uniek dilemma, omdat ze de integriteit van de natuursteen op de proef stelden. Op het congres van 2004 in New York riep de Algemene Vergadering van de WFDB aanvankelijk alle gemmologische laboratoria op om af te zien van het uitgeven van certificaten voor synthetische diamanten. Maar de organisatie besloot ook om “volledig samen te werken met andere internationaal erkende handelsverenigingen en bedrijven om een gemeenschappelijke standaard voor openbaarmakingen en nomenclatuur voor synthetische diamanten te formuleren.” Bovendien, verklaarde de resolutie, “de WFDB moet duidelijk en ondubbelzinnig zijn, zodat de consumenten zich volledig bewust zijn van en vertrouwen hebben in de aard van het product dat ze kopen.”
In 2006 kwam de WFDB op het Werelddiamantcongres in Israël terug op haar besluit 45 tegen de afgifte van certificaten voor synthetische diamanten en stemde ermee in dat synthetische diamanten van edelsteenkwaliteit een realiteit waren waarmee rekening moest worden gehouden, en dat de certificering van synthetische diamanten onder strikte voorwaarden kan plaatsvinden. Maar de Algemene Vergadering van de WFDB drong er ook op aan dat er maatregelen worden genomen om ervoor te zorgen dat de markt voor synthetische diamant zich parallel, maar los van de markt voor natuurlijke diamanten ontwikkelt.
Al die tijd bleef de WFDB tijdens het eerste decennium van de 21e eeuw uitbreiden, wat het groeiende bereik van de diamanthandel weerspiegelde. Naast de twee Russische leden werden beurzen uit verschillende landen verwelkomd. Op het congres van 2000 accepteerde de WFDB de Bharat Diamond Bourse (Mumbai) en de Diamond Chamber of Russia als leden. Op het congres van 2004 werden zowel de Dubai Diamond Exchange als de Shanghai Diamond Exchange als lid aanvaard. En ten slotte werd op het congres van 2006 de aanvraag voor lidmaatschap van de Moskouse Diamantbeurs goedgekeurd. Vandaag telt de WFDB 26 beurzen uit 17 landen als leden.
Terugkijkend op de eerste 60 jaar van haar bestaan, kan de WFDB trots zijn op de manier waarop zij de wereldwijde diamanthandel heeft ontwikkeld. Het biedt een breed scala aan diensten die haar leden in staat stellen hun zaken veilig uit te voeren in de wetenschap dat er een branche-instantie is die kan beslissen over herstel en deze beslissingen kan afdwingen zonder de noodzaak van langdurige en dure gerechtelijke procedures. Met andere woorden, wanneer twee leden uit verschillende landen een geschil hebben, kunnen de respectieve beurzen die onder de WFDB-regelgeving opereren het probleem oplossen.
Onethische handel wordt bestraft met de ultieme sanctie van een diamantair die zijn lidmaatschap verliest. Deze wettelijke en morele verantwoordelijkheid is de basis van de diamanthandel en stelt leden in staat om in alle vertrouwen zaken te doen. Zoals voormalig WFDB-president Eli Izhakoff zegt: “Vrijwel elke diamant die tegenwoordig in de wereld wordt verkocht, is op een bepaald moment in de distributie door een dealer of beurs die lid is van de federatie. Dat feit op zich maakt deze organisatie van cruciaal belang voor de industrie.”
Bovendien stelt de WFDB, in haar gezamenlijke World Diamond-congressen die worden gehouden met IDMA, diamantairs uit letterlijk alle uithoeken van de wereld in staat om elkaar te ontmoeten, contact te maken en de brandende problemen van de dag te bespreken. Het congres is geen pratende winkel, maar een serieus forum dat het respect krijgt dat het verdient door de aanwezigheid van alle grote mijnbouwbedrijven en vertegenwoordigers van de diamantpijplijn. Zoals Nicky Oppenheimer, voorzitter van de groep De Beers, opmerkte: “Diamanten zijn een praatzaak. In dat opzicht is het uniek en dat geldt ook voor de mensen die erin zitten. Als je erover nadenkt, is het een bedrijf waar je individuele vaardigheid in handelen de enige bepalende factor is om al dan niet winst te maken, en een groot deel van die vaardigheid zit in communicatie, het bespreken van politiek, persoonlijke zaken en al het andere. Daarom zijn de sociale aspecten belangrijk.”